|
Ο Αλέκος
Φασιανός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και
ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ. (1956-1960, εργαστήριο Γ. Μόραλη). Αγάπησε και
μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη βυζαντινή εικονογραφία.
Παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στο
Παρίσι, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης (1962-1964), κοντά στους
Clairin και Dayez. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και
εργάζεται μεταξύ Παρισιού και Αθήνας.
Από το 1959, χρονιά της πρώτης ατομικής του παρουσίασης στην Αθήνα,
έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από εβδομήντα ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα,
Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Βηρυτό,
Στοκχόλμη, Λονδίνο κ.ά. Συμμετείχε επανειλημμένα σε ομαδικές εκθέσεις και
γνωστές διεθνείς διοργανώσεις ανά την υφήλιο. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι:
Salon comparaisons (Παρίσι 1970),στο
Sao Paulo (1971) στη Βενετία
(1972), στο Baden-Baden (1985)
κ.ά.
Ο Φασιανός ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική, το σχεδιασμό αφισών, καθώς
και τη σκηνογραφία, συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο Αθηνών. Ανέλαβε
την εικονογράφηση αρκετών βιβλίων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, γνωστών
ποιητών και συγγραφέων. Ξεχωρίζουν τα ονόματα των Ο. Ελύτη, L. Aragon, G.
Apollinaire, Κ. Ταχτσή, Κ. Καβάφη, Α. Εμπειρίκου, Γ. Ρίτσου, Β. Βασιλικού
κ.ά. Έργα του κοσμούν επίσης ειδικές εκδόσεις τέχνης, όπως λευκώματα με θέμα
αρχιτεκτονικά τοπία, όψεις πόλεων κ.λπ. Έχει επίσης εκδώσει και δικά του
κείμενα, πεζά και ποιητικά. Για το σύνολο της δουλειάς του έχουν γυριστεί
τέσσερα ταινίες για την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση, ενώ κυκλοφορούν
μονογραφίες που αναφέρονται στην εικαστική παραγωγή του. Το προσωπικό ύφος του καλλιτέχνη
διαμορφώνεται στις αρχές της δεκαετίας του '60. Τρία βασικά θέματα έμειναν
αναλλοίωτα στη διάρκεια της πορείας του: άνθρωπος, φύση, περιβάλλον. Η σπουδή
του ελληνικού πολιτισμού και η ενασχόληση με τις γραφικές τέχνες και τη
χαρακτική επηρέασαν και το ζωγραφικό του έργο. Ο Στις πρώτες συνθέσεις του
κυριαρχεί η μορφή του αξιωματικού, με τα φουσκωτά, κόκκινα μάγουλα, τα
φανταχτερά σιρίτια στη στολή και το γελοιογραφικά υποβλητικό ύφος. Σταδιακά
οι μορφές κινούνται και αποκτούν δική τους ζωή. Γίνονται ζεύγη, που γεμίζουν
το χώρο, μόλις αγγίζοντας η μία την άλλη, ωστόσο ενωμένες σχεδιαστικά σε μία
μάζα.
|
