Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

ΑTOMA ME ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ (γράφουν οι: Οδυσσέας Χρυσάκης και Νίκος Τέλλιος )


  
              
Οι εποχές που οι κοινωνίες απέρριπταν τα άτομα με αναπηρίες και υιοθετούσαν τις πιο απάνθρωπες συμπεριφορές απέναντί τους έχουν βέβαια παρέλθει.  Τώρα πλέον έχει γίνει ευρύτατα αποδεκτό από όλους  ότι τα άτομα αυτά έχουν ίσα δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις με όλους τους άλλους και ο βαθμός που διασφαλίζεται αυτή η θεμελιώδης αρχή δείχνει και το πολιτιστικό επίπεδο που βρίσκεται κάθε χώρα.  Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας.

Στην Ελλάδα μέχρι τον 19ο αιώνα δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και μόλις τον 20ο αιώνα ιδρύονται τα πρώτα ειδικά ιδρύματα και σχολεία. και νομοθετείται η ειδική αγωγή(Ν 4397/29). Πιο σημαντικά βήματα σημειώνονται από τη δεκαετία του 1970 και μετά τα οποία όμως κυρίως περιορίζονται στην ψήφιση νόμων που συντάσσονται βιαστικά με προχειρότητα και μένουν κατά βάση ανεφάρμοστοι διότι δεν συνοδεύονται από τους αντίστοιχους οικονομικούς πόρους που θα βοηθήσουν να γίνουν πράξη όσα διακηρύσσονται νομοθετικά.  Με πολύ αργούς ρυθμούς δημιουργούνται ελάχιστα ιδρύματα που κατά κανόνα λειτουργούν με ελλιπή έως απαράδεκτο τρόπο και η καθυστέρηση στον τομέα αυτό με τις αναπτυγμένες Ευρωπαϊκές χώρες γίνεται όλο και μεγαλύτερη.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ.


Ο σχολικός αποκλεισμός των α.με.α αποτελεί μια διαρκή κατάσταση αφαίρεσης και εξαφάνισης θεσμοθετημένων δικαιωμάτων, που υπερβαίνει τα όρια της ενηλικίωσης των παιδιών. Ενυπάρχει ως μια σταθερή πολιτική, νομική και θεσμική έλλειψη που περιορίζει την αρχή της καθολικότητας στην κατάκτηση και τη χρήση σημαντικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιβάλλεται στα παιδιά μια σχέση έλλειψης και περιστολής τυπικών και ουσιαστικών δυνατοτήτων να απολαμβάνουν, μέσα στο σχολικό και κοινωνικό χωροταξικό περιβάλλον.
Συμπεραίνοντας αυτά τα άτομα δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ρατσιστικά και να έχουν τον σεβασμό μάσ.θα πρέπει να βοηθηθούν από την πολιτεία αλλά και από μας. κάτι που ξέρουμε ότι είναι δύσκολο να γίνει γι΄ αυτό πρέπει να καταβάλουμε πολλές προσπάθειες.

Οδυσσέας Χρυσάκης - Νίκος Τέλλιος